Het moment van de waarheid, de echo van onze aanstaande puppy’s!

18 november 2014  Precies 28 dagen na de dekking hebben we een afspraak gemaakt voor een echo van onze schapendoes Janneke. De nacht ervoor geen oog dichtgedaan. Wat is dit spannend.

Natuurlijk is aan alles te merken dat Janneke drachtig is. Met borstelen heb ik zelfs het idee dat haar buik wat dikker is dan normaal. Honden worden echter ook regelmatig schijndrachtig. Daar houd je in je achterhoofd wel rekening mee.

Honden leven van nature in roedels of familieverband. Teven die samenleven krijgen ook dezelfde cyclus. Als een teef pups krijgt, voeden de andere teven de jongen mee op. Daarom is er de schijndracht, zodat de teef ook melk kan geven aan de pups van haar moeder, zus of dochter.

Maar nu heb ik echt het idee dat er meer aan de hand is. Janneke is nauwelijks schijndrachtig geweest. Een keer heeft ze een beetje melkgift gehad na de loopsheid.

Ze is vreselijk misselijk, moet ’s ochtends overgeven en is wat hangerig. Tijdens het wandelen lijkt het beter te gaan en eet ze af en toe wat. Afleiding helpt. Wandelen doet ze wel nog graag.

Het valt me wel op, dat ze in een losloopgebied waar veel honden komen, de drukke honden een beetje vermijdt. Echt rennen doet ze alleen nog maar in haar eentje.

De dag van de echo is aangebroken.

We moeten om 11.00 uur bij de dierenarts zijn. ’s Ochtends staat eerst nog een lekkere boswandeling op het programma.

De buik van Janneke moet geschoren worden. Ze is nat van het bos, dus dat scheert een beetje lastig. Ze moet bovendien op haar rug liggen. Dat vind ze helemaal niet leuk. Ze verzet zich met hand en tand en stoot het scheerapparaat van de tafel. Gelukkig is het niet stuk.

De dierenarts vindt ze sowieso niet leuk. Die man betekent altijd slecht nieuws. Een prik of een ander naar onderzoek. Janneke is bovendien supergevoelig. Als ik per ongeluk aan een haartje trek bij het borstelen gilt ze als alsof ze gebeten wordt.

Het scheren is voorbij, nu naar de echo kamer.

De tafel is glad. Er ligt wel een dekentje op maar dat schuift telkens weg. Het handigst is ook als ze nu weer op haar rug ligt. Maar die discussie gaan we maar niet meer aan met Janneke. De dierenarts probeert het staand. Ik kijk gespannen mee op het schermpje volgens mij zie ik daar wat. Ik probeer een kreet in te houden.

Het duurt nog even voordat de dierenarts wat zegt, maar dan roept hij: “Bingo! Het zijn er veel!” Ik weet dat het bij een echo moeilijk of zelfs onmogelijk is om het aantal pups te zien, maar ik kan niet nalaten mee te tellen. We vinden (minimaal) 5 vruchtjes, met een kloppend hartje. In hoeverre dat mogelijk is om te zien. Janneke hijgt en wiebelt. Iedere keer als een pup in het vizier is, doet ze iets waardoor we niet goed kunnen kijken.

Maar ik ben tevreden, meer dan dat! Ik ben in de wolken. Met een foto van de echo, kort voor echografie trouwens, en een gelukzalig gevoel gaan we naar huis. Janneke is blij dat ze gewoon naar buiten kan. Weg hier!

Thuis eet ze een beetje, rent rondjes door de tuin met vriendinnetje Lotte en gaat lekker slapen.