De schapendoes, van liefhebberij naar hobby…
Hoe onze voorliefde voor de schapendoes begon? Welnu, heel lang geleden toen we net gingen samenwonen begon de wens voor een hond, maar we hadden nog niet specifiek de schapendoes in gedachten. Dieren waren altijd al mijn grote hobby, maar cavia’s konijntjes vogeltjes en vissen konden toch niet dat bieden wat een hond heeft.
Ik wilde dolgraag een hond. Vriendlief, opgegroeid zonder honden (laat staan een schapendoes) of andere huisdieren twijfelde ernstig, maar ging na mijn maandenlange gedram overstag. We woonden in een superklein appartement. De hond moest dus niet groot zijn, maar ook niet te klein, want ik wilde wel graag een wandel hond.
onze schapendoes puppie janneke
Omdat we geen tuin hadden en het me lastig leek om een pup zo zindelijk te krijgen viel de keuze op een volwassen hond. Echter niet te oud, zodat hij ook nog wat kon leren.
Ik had al enige tijd de krantjes in de gaten gehouden en regelmatig het asiel gebeld. Hier zaten voornamelijk honden in herdershond formaat, met een enorme bagage. Ook daar had ik als beginneling niet zo veel zin in. En nee, een schapendoes zat er niet bij, maar daar waren we toen ook nog niet specifiek naar op zoek.
Op een dag zat er in het asiel een kruising Tibetaanse terriër, ze noemden het ook wel “boomer”hondje. Op zondagochtend reden we met de bus op weg naar het asiel en ik kreeg de buschauffeur zo gek dat hij me voor de deur afzette. Ik was bang dat er iemand anders op het hondje zou vallen.
We zagen een geschoren hondje, helemaal schor geblaft, die een uur in de wind stonk. Na de proefwandeling besloten we hem mee te nemen. Mocht het niet lukken dan kon hij na een week terug. Een soort proefdraaien dus.
We liepen terug naar huis omdat ik niet wist of hij in de bus kon. De eerste nacht sliep hij als een blok. Doodmoe was hij.
Toen bleek dat ons hondje een extreme vorm van verlatingsangst had. Hij gilde alles bij elkaar als een van ons uit zicht was. Hij was erg nerveus en blafte op alles dat bewoog. Ondanks alles vielen we als een blok voor hem.
Scooby, zoals we hem noemden, ontwikkelde zich, toen zijn vacht aangroeide, tot een schapendoes look-alike.
We kregen van veel mensen de vraag of onze hond wellicht een kruising schapendoes was. Volgens zijn paspoort was hij dus een kruising Tibetaan, maar ook ons zou het niet verbaasd hebben als er een deel schapendoes in bleek te zitten.
Hij had veel beweging nodig en vond het geweldig om te rennen en te spelen.
Omdat hij nogal een gebruiksaanwijzing had ging ik op hondencursus. Eerst bij een kleine vereniging. Als snel merkte ik dat daar mijn honger naar kennis niet gestild werd.
We zijn overgestapt naar de Martin Gaus hondenschool en ik vond het geweldig om zoveel over honden te leren. Ik begon alles te lezen over honden en kocht vele boeken.
Later gingen we behendigheid doen.
scooby, onze schapendoes lookalike in betere tijden
Scooby de schapendoes look-alike vond het allemaal erg leuk.
Helaas leerde hij, ondanks alle cursussen, niet alleen te blijven. Mijn liefde voor het hondenvak was geboren.
Ik kocht het boek de hondenfluisteraar en ging met onze schapendoes look-alike naar Ameland. Een geweldig leuke ervaring.
Naast mijn werk ging ik de opleiding doen bij O&O (de Nederlandse vereniging voor instructeur in hondenopvoeding en opleiding). Eerst algemene vorming, later omgang hond.
Ik vond de opleiding geweldig leuk. Omdat het me ook erg leuk leek om ooit van honden mijn werk te maken heb ik ook de opleiding voor dierenpension houder gevolgd en behaald.
Mijn droom was om ooit eens een pup te hebben en zelfs een eigen nestje te krijgen. Omdat ik bij onze schapendoes-achtige geen andere hond durfde te zetten omdat ik bang was dat deze het neurotische gedrag zou overnemen werd de wens op de lange baan geschoven.
Onze “halve” schapendoes Scooby kreeg op oude leeftijd nog een maatje, Zsa-zsa, nog steeds geen echte schapendoes, maar een echte een Tibetaanse terriër. Ze was bijna 13 jaar oud toen ze bij ons kwam wonen. Haar eigenaar was overleden en ik vond de oude dame een leuk gezelschap voor Scooby. Het ging perfect.
Pas nadat Zsa-zsa op ruim 16 jarige leeftijd overleed en Scooby afgelopen jaar overleed in de mooie leeftijd van 17 jaar kwam mijn droom weer in beeld. Een pup.
Omdat we het type hond a la Scooby erg leuk vonden (speels, vrolijk, lange vacht, fijn formaat hond) besloten we op zoek te gaan naar een schapendoes. We hebben nog heel even getwijfeld over de Tibetaanse terriër, maar vonden het formaat van de schapendoes toch wat prettiger. De wens was duidelijk, nu nog een pup vinden.
Na wat surfen op internet en op de site voor de schapendoes vereniging hebben we onze pup gevonden.
We noemden onze kleine schapendoes Janneke.
Het is de bedoeling om ooit een keer met Janneke een nestje te krijgen. Laat ik eerst maar genieten van onze geweldige schapendoes Janneke en al haar belevenissen.